WIOSNA U ŚWIĘTOWITA NA BABIEJ GÓRZE

Babia Góra przez wieki funkcjonująca w świadomości ludzkiej jako Świtkowizna, to niewielkie, zalesione wzniesienie o wysokości 163 m położone  przy drodze prowadzącej z Białegostoku do Narwiańskiego Parku Narodowego, w pobliżu wsi Kościuki.

Według ludowych podań na zarośniętym puszczą wzgórzu znajdował się kiedyś święty gaj, dawne miejsce kultu Słowian.  Jeszcze  wiele wieków po wprowadzeniu chrześcijaństwa miejscowa ludność składała tam dary słowiańskim bogom.

Obecnie Babia Góra jest, w pewnym sensie,  turystyczną atrakcją dla osób korzystających  z przebiegającej w jej pobliżu ścieżki rowerowej, prowadzącej do Narwiańskiego Parku Narodowego. Jakiś czas temu z inicjatywy społecznej, na szczycie wzniesienia ustawiono rzeźbiony, drewniany słup czworościenny, będący repliką posągu Światowida (Świętowita) wyłowionego w rzece Zbrucz na Ukrainie.

Niestety ten pomysł nie przypadł komuś do gustu i Świętowit został zwalony, pocięty piłą 

 motorową i porąbany siekierą  przez nieznanych sprawców. Aktualnie posąg znowu stoi, ale widać na nim ślady pozostawione przez wandali.

Wzniesienia na którym stoi posąg nie sposób nie zauważyć, gdyż wyraźnie wyróżnia się w jednostajnie płaskim otoczeniu. Kiedy tam przyjechałam, całe wzgórze pokryte było kobiercem niebieskich kwiatków, nieśmiało wychylających główki znad suchej i brunatnej jeszcze ściółki.Te delikatne kwiatuszki, to przylaszczki. Prawda, że urocze?

Na pagórku widać dziwne nagromadzenie drzew wyrastających z jednego pnia, co zawsze daje się zauważyć w miejscach szczególnie silnego promieniowania radiestezyjnego. Babia Góra to naturalne miejsce mocy. Miejsca mocy, to obszary, na których występuje silne pole elektromagnetyczne, wpływające pozytywnie na  zdrowie i samopoczucie człowieka. Być może oddziałuje również na rośliny.  Słowianie najchętniej modlili się na naturalnych wzniesieniach nazywanych miejscami mocy, w świętych gajach, przy starych dębach, czy charakterystycznych głazach. Według radiestety Leszka Mateli poziom promieniowania na Babiej Górze osiąga ponad 58 000 jednostek Bovisa, co czyni to miejsce jednym z najsilniejszych miejsc mocy w województwie podlaskim.

Tak się złożyło, że zupełnie nieświadomie natrafiłam na to pogańskie miejsce kultu podczas jednego z największych świąt Słowian, czyli w Jare Gody.

Jare Gody, wypadające w okolicy równonocy wiosennej, to kilkudniowy okres obrzędowy, który miał na celu przepędzenie resztek zimy, oraz powitanie coraz dłuższego dnia i nadchodzącej wiosny. Aby przyspieszyć budzenie się natury Słowianie palili ognie na świętych wzgórzach, a ich  kobiety gruntownie sprzątały i okadzały obejścia, piekły kołacze i malowały jajka- symbol nowego życia. Wielkanocny śmigus-dyngus został zaczerpnięty z tradycji słowiańskiej, polegał na symbolicznym smaganiu witkami wierzbowymi po nogach i oblewaniu wodą w celu oczyszczenia z brudów i chorób. Inne pozostałości po polskiej słowiańskiej przeszłości to istniejący do dziś  zwyczaj topienia Marzanny, czy tradycyjne, świąteczne odwiedzanie grobów przodków.

Do panteonu bóstw słowiańskich należało wielu bogów. Przedstawiano ich w postaci posagów, które wykonywano z kamienia lub drewna.

.

Na Babiej Górze istnieje jeszcze inne miejsce związane z historią regionu - cmentarz wojenny w którym spoczywają żołnierze polegli w obronie przyczółka przy drewnianym moście koło Kruszewa  w dniu 25.08.1915.  Na szczycie wzgórza Niemcy pochowali zwłoki 62 żołnierzy: 56 Niemców, 4 Rosjan i 2 Polaków. Dziś po amfiteatralnie położonym na wzgórzu cmentarzu pozostał tylko głaz z wyrytym w języku niemieckim napisem i zardzewiała tabliczka z nazwiskami polskich żołnierzy.