PODLASKA ZŁOTA POLSKA JESIEŃ

Za oknem coraz bardziej ponuro i listopadowo, lecz w pamięci ciągłe tkwią wspomnienia pogodnych dni.

Wyjątkowo łaskawa tegoroczna jesień hojnie obdarzała ciepłem, a ustępujące lato odchodziło z ociąganiem, jakby mu żal było zostawić tak piękny świat.
Zielona dotychczas natura ubrała się w pełne rudości żółcienie, a słońce jasno oświeciło przystrojoną w złoto ziemię. Powietrze przesiąkło specyficznym zapachem jesieni, a trawy pokryły się szeleszczącym dywanem z suchych liści.

Złota polska jesień była naprawdę piękna w tym roku.

Jak dobrze ją sobie przypomnieć, popatrzeć, czas patrzeniem zawrócić...

Była połowa października, a termometr wskazywał ponad dwadzieścia stopni. Gdyby nie puste bocianie gniazda, złote liście na drzewach i przejmująca cisza panująca w lesie, można by pomyśleć, że to pełnia lata.

Ptaki wychowały młode i odleciały, a  nadnarwiańskie łąki po horyzont pokryły się rudym kobiercem. Nawet rzeka Narew przybrała jesienne barwy ochronne. 

Kwitnące jaskrawożółto poletka gorczycy przepięknie kontrastowały z pełnym stateczności jesiennym błękitem nieba i kolorami jesieni. 

Wysmukłe sosny szumiały swoim liściastym siostrom kolejną, jesienną kołysankę.

 W wiejskich ogródkach kwitły fioletowe astry, słusznie nazywane pożegnaniem lata.

Tylko dwa krzyże na skraju drogi, niezależnie od zmiennych pór roku,  zgodnie trwały w zadumie nad pięknem wielokulturowej, podlaskiej ziemi.